Константин Георгиевич Паустовский бол Зөвлөлтийн уран зохиолын нэрт зүтгэлтэн. Хувь заяаны хүнд хэцүү эргэлтийг үл харгалзан өөрийн бүтээлүүдэд мэдрэмж, эргэн тойрныхоо ертөнцийг нарийн хардаг байв. Амьдралынхаа туршид К.Паустовский хоёр дайн туулж, хэд хэдэн мэргэжлийг эзэмшиж, сониуч зангаа үүрд хадгалж чадсан хүн юм.
К.Паустовский 1892 оны тавдугаар сарын 19-нд Москвад мэндэлжээ. Тэр хоёр ах, нэг эгчтэй. Түүнийг гимназид ороход тэднийх Киевт нүүж ирсэн байв. Зургадугаар ангид байхад аав нь гэр бүлээ орхиж, санхүүгийн дэмжлэг үзүүлэхээ больсон тул хүү багшилж эхэлжээ.
Константин Киевт түүхч-филологич мэргэжлээр дээд боловсрол эзэмшиж эхэлсэн боловч хэсэг хугацааны дараа Москвагийн их сургуулийн Хууль зүйн факультетэд шилжив. Гэвч Дэлхийн I дайн түүний төлөвлөгөөг тасалдуулж, сургуулиа орхиж, трамвай депод ажилд оров. Дараа нь тэр түргэн тусламжийн галт тэрэгт шилжиж, шархадсан цэргүүдэд туслаж эхэлжээ. Энэ галт тэргээр Польш, Беларусь даяар явсан гэдэг. Энэ дайнд тэр хоёр ахыгаа алдсан юм.
Иргэний дайны үед Константин Георгиевич улаан армийн цэрэг байсан бөгөөд үйлдвэрүүдэд ажиллаж, хотоо сольсоор байв. Гэвч дараа нь түүний амьдрал орвонгоороо эргэж, сурвалжлагч болж, бичих бол түүний хийх ажил гэдгийг ойлгов. К.Паустовский өмнө нь түүх бичиж байсан бол одоо бичих нь түүний хүсэл зорилго болон хувирчээ. Тэрээр Оросын Телеграф агентлагт редактор болж, идэвхтэй бичиж эхлэв.
Аугаа эх орны дайн эхлэхэд зохиолч Өмнөд фронтод цэргийн комиссараар очсон бөгөөд дараа нь түүнийг ТАСС-т шилжүүлжээ. Дайны төгсгөлд түүнийг Казахстанд шилжүүлж, нацизмын эсрэг тэмцлийн талаар хэд хэдэн эссэ бичжээ. Дараа нь К.Паустовский аялахад авьяас чадвараа хамгийн сайн нээнэ гэж шийдээд ЗХУ даяар идэвхтэй аялж, тэр ч байтугай гадаадад ч явж эхлэв.
1950-иад оны эхэн үеэс 1968 онд нас барах хүртлээ зохиолч Москва, Таруса хоёр хотод амьдарч байжээ. Тухайн үед тэр аль хэдийнэ Зохиолчдын эвлэлийн гишүүн болчихсон, түүний номууд олон тоогоор хэвлэгдсэн байв. 1965 онд К.Паустовский Нобелийн шагналд нэр дэвшсэн боловч Михаил Шолохов шагналыг авсан. Гэрээслэлийн дагуу түүнийг Таруса дахь Ока мөрний эрэгт оршуулжээ.
К.Паустовский сургуульд анхны түүхээ бичиж эхэлсэн. Хүүхэд байхдаа Грины бүтээлүүдэд дуртай байсан бөгөөд алс холын мөрөөдөлд автжээ. Тэр үеэс л К.Паустовский хүмүүсийг ажиглаж, нарийн ширийн мөчүүдийг анзаарч, тэднийг өрөвдөх сэтгэлийг мэдэрч эхлэв. Ингэснээр хүүхдийн зохиолд маш сайн амжилтанд хүрсэн байж магадгүй юм. Бүтээлүүд нь “Мурзилка”, “Пионерская правда” зэрэг сонинд хэвлэгджээ. Эдгээр нь богино, сонирхолтой, гэхдээ сургамжтай түүхүүд байсан. "Ган бөгж", "Хүрэн баавгай", "Халамжтай цэцэг", "Хулгайч муур" гээд олон түүх бий.
К.Паустовский мөн томчуудад зориулж бүтээлээ бичсэн. Түүний эссэ, өгүүллэгүүд "Литературный газета", "Огонёк" сэтгүүлд нийтлэгджээ. Зохиолч 1917 оноос "Романтик" хэмээх анхны том бүтээлээ туурвиж эхэлсэн бөгөөд уг бүтээлийг дуусгахад бараг долоон жил зарцуулжээ. Гэхдээ энэ роман 1935 онд л хэвлэгджээ. Зохиолч 1932 онд "Кара-Бугаз" өгүүллэг нийтлэгдсэний дараа жинхэнэ алдар нэрийг олж авсан гэдэг.
1950-иад онд зохиолчийн алдар нэр ЗХУ-ын хилээс давж гарсан. Түүний зохиолууд хэд хэдэн хэл рүү орчуулагдсан бөгөөд Европт эрэлттэй байсан юм. Марлен Дитрих түүний "Телеграм"-ыг уншсаны дараа Константин Георгиевичтэй уулзахыг мөрөөддөг байв.
Зохиолчийн сүүлчийн бүтээл болох "Амьдралын түүх" цикл бол К.Паустовскийн намтар гэж хэлж болох юм. Нас барахынхаа өмнөхөн буюу 1960-аад оны дундуур уг түүхийн зургаан хэсгийг хийж дуусгасан байна. Дахин хоёр ном гаргахаар төлөвлөж байсан ч энэ нь биелээгүй.
К.Паустовскийн хөрөг түүний тухай түүхгүйгээр бүрэн дүүрэн биш байх болно. 1966 онд хүнд өвчтэй байсан ч тэрбээр Крымд амарч, "Өөрийн тухай товчхон" богино эссэ бичжээ. Тэнд зохиолч "Амьдрал ямар ч үйл явдалгүй, хэтэрхий хурдан өнгөрчээ" гэж харамссан байдаг. Энэ хорвоод байгаа бүх сэтгэл хөдлөлийг мэдэрч, боломжтой бүхнийг харахыг хүссэн юм.
Эссэ нь гүн ухааны бодлуудаар дүүрэн байдаг. Зохиолч ой санамж, хөгшин залуу насны туршлага, ертөнц дэх өөрийн хувь заяаны талаар эргэцүүлэн бичсэн байдаг. Тэр залуу насаа дурсаж харамсдаггүй, харин тийм тод, шинэлэг сэтгэж чадахгүйдээ харамсдаг.
Амьдралынхаа төгсгөлд К.Паустовский гэр бүлийнхээ талаар үнэнчээр ярьсан байдаг. Адал явдал хайгч, мөрөөдөмтгий нэгэн байсан аав нь зүгээр сууж чадалгүй эцэст нь эхнэр хүүхдээ орхин одсоныг дурсдаг. Тэрбээр өөрийн дурсамжинд эелдэг бус байсан ч үр хүүхдээ зөв хүмүүжүүлэхэд анхаарч байсан ээжийнхээ тухай дурсдаг.
Зохиолч Киевийн гимназийн Оросын уран зохиол, түүх, сэтгэл судлалын багш нарыг сайнаар дурсдаг. Тэд л түүнийг ном унших дуртай, дараа нь бичих дуртай болгосон. Бусад бүх багш нарыг "албан тушаалтан эсвэл маньяк" гэж нэрлэдэг.
Гэсэн хэдий ч Паустовский Киевийн "Огни" сэтгүүлд анхны өгүүллэгээ нийтэлсэн нь түүний амьдралын гол үйл явдал гэж үздэг. Тэр үед сургуульд сурч байсан ч зохиолч болох хүсэл нь маш их байсан тул бүх хүч чадлаа түүнд зориулжээ.
Эх сурвалж: www.polit.mn
